மழைநிலத்துப் பதிந்த கால்தடமென

உறைகிறாய் என்னுள்

ஈர மண்ணுள் புதைந்த விதையென

உயிர்க்கத் தொடங்கும் காதல்

விதைபிளந்து 

மண்கீறி வெளிவருகிறது பசுந்தளிர்

மழைக்காலத்துக்கு பின்னான

இளவெயிலாய் எப்போதும்ப்போது நீ

ஒரு மழைப்பொழுதின் தனிமை சுடுவதில்லை

கொட்டித்தீர்க்கும் மழையிடம்

மனதில் பட்டதை பேசித்தீர்க்கலாம்

நசநசக்கும் மழையோடு

செல்லச்சண்டை போடலாம்

அடர்தூறலோடு ஆடிக்களிக்கலாம்

விடாது பெய்யும் மழையோடு

உரிமையோடு சினக்கலாம்

சாரலோடு சமரசம் ஆகலாம்

மழையென்பது மனதோடு பேசும் நட்பன்றி வேறென்ன ❤️

தனிமை வாய்க்கப் பெறும் பொழுதுகளில் தொடக்கத்தில்

உன் பெயரைத்தானே உச்சரிக்கிறேன்🖤

இன்று நீ சொன்ன அன்பின் வார்த்தைகளால் 

நேற்று நீ எய்த சொல்லம்புகளைப் பிடுங்கி எறிகின்றேன் 🖤

புறங்கழுத்தில் கவ்வி குட்டியைத் தூக்கும் 

தாய்ப்பூனையின் லாவகமாய்

உன் சொற்கள்

உணர்வுகள் அழுத்த உறைந்திருக்கிறேன்.

முன்னதாக

ஒரு சோகம் எனைக் கவ்வியது.

மெல்ல மெல்ல உள்நுழைந்து

உயிரைத் தொட்டது.

தொடுதலின் முதல் கணத்தில்

மென்வலியொன்று ஊடுருவ

தரை சிந்திய நீர் விரவுதல் போல

மனமெங்கும் வியாபித்து

அடுத்தடுத்த கணங்களில்

பெருவலியாய் உருமாறி

உயிரெங்கும் நிறைந்து வழிய..

வலியைப் பருகிச் சுவைக்கின்றேன்.

சுவைத்துப் பருகுகின்றேன்.

தீராவலியொன்றைம் தேடத் துவங்குகிறேன்.

எங்கெங்கு வலியுளதோ

அங்கங்கு உறைகிறேன்.

வலியின் சுவையுணரா மனங்களை

எண்ணி நகைத்தே

மேலும் கொஞ்சம் வலியை தேடி

உணர்வுகள் அழுத்த

உறைந்திருக்கிறேன்

நான் வருவதற்குள்ளாக பெய்து முடித்திருந்தது.

சாலையெங்கும் மழை நீர்

என்னில் உன் நினைவுகளைப் போல

வியாபித்து நனைத்திருந்தது.

நான் வருவதற்கு முன்பான மழையின் பிரவாகம்

உன் வருகையை எதிர்பார்த்து நிற்கும்

இதயத்தின் தவிப்பை ஒத்ததாயிருந்திருக்குமோ?! 🖤

கடலும் காடும் ஒன்றா எனத்தெரியவில்லை

கடலுக்குள் முங்கும்போது

காட்டின் மடியில் தவழுகிறேன்

காடொன்றை நினைக்கையில்

கடலலையினைத் தழுவுகிறேன்❤️

ஒரு கவிதை...

கேள்வி கேட்கும்

விடையிறுக்கும்

தலைகோதும்

விழிநீர் துடைக்கும்

காதலிக்கும்

நட்பைக் கொண்டாடும்

துரோகத்தை மன்னிக்கும்

வெறுப்பை வேரறுக்கும்

வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டே

வாளாவிருக்கவும் செய்யும்

கூடி நின்று

விளக்குகள் ஒளிர்ந்தோம்

கைதட்டி ஆரவாரித்தோம்

விளக்கின் ஒளியிலும்

கைதட்டல் ஒலியிலும்

பாதை தெளிவாய் புலப்பட

கூட்டத்தை நோக்கி

கொரோனா தடையின்றி முன்னேறிக்கொண்டிருக்கிறது

ஒரு அரிசியில் என் பெயரெழுதிக் கொடுத்தவனின் பெயர்

அன்று முழுவதும்

எந்த அரிசியிலும் எழுதப்படவேயில்லை

இதழ்களினின்றும் வெளிவரத்துடிக்கும் வார்த்தைகளை

கருணைக்கொலை செய்துவிட்டு

மௌனமெனும் அங்கியை போர்த்திக்கொள்கிறேன்

இன்று அதிகாலை சந்திக்க நேர்ந்த அந்தப் பறவை

யாதென அறியவில்லை.

வலசைநிமித்தம் வந்து சேர்ந்த விடத்து

ஓய்வாய் அமர்ந்த அழகில்

ஓர் திமிர் தென்பட்டது.

பல ஊர்கள் பார்த்த பறவைக்குச்

சொந்தமென பிடிமண் இல்லையென்பது

மனித மனதிற்கு விநோதம் தான்.

வானமே தனதென்ற அதன்

மனப்பாங்கு சற்றே எரிச்சல் தந்தது.

எதைத் தேடி என் சன்னல் வந்ததென்ற கேள்வி பொங்க 

முகம் பார்த்த எனக்கு பதிலேதும் தரவில்லை.

பிறந்த வீட்டு சீதனத்தில்

தாய்வாசம் நுகரும் பெண்பிள்ளைபோல

சாளரக் கதவில் அலகினைத் தேய்த்துக்

கண்மூடிக் கிடந்த கணத்தில் 

சொல்லாமல் சொன்ன செய்தியொன்றில் 

நழுவிப் போன மனதை

இருத்தி வைப்பதென்பது எளிதாயில்லை.

ஏதுமில்லை என்றே சொல்கிறாய்.

எல்லாம் புரிந்தே புன்னகைக்கிறேன் 🖤

சின்னஞ்சிறு கீறலுமற்ற

புன்னகையொன்றை பொத்தி வைக்கிறேன்

உன் முகம் பார்க்கும் பொழுதில் கையளிக்க🖤

நிழல்தரும் வழித்தருக்கள் 

ஏதுமற்ற பயணத்தில்

உன் வார்த்தைகளில் கொஞ்சம்

இளைப்பாறினேன்🖤

நிழல்தரும் வழித்தருக்கள் 

ஏதுமற்ற பயணத்தில்

உன் வார்த்தைகளில் கொஞ்சம்

இளைப்பாறினேன்🖤

பயணத்தின்போது இடைவிடாது செவியில் கிசுகிசுக்கும் காற்று போல

தொடரும் 

உன் அன்பின் மொழி

உன் மௌனத்தை எங்ஙனம் மொழிபெயர்க்க?

கோபத்தில் வரும் உன் வார்த்தைகளாகவா?

கொஞ்சலெனப் பார்க்கும் உன் பார்வையாகவா?

அலட்சியமாய் திருப்பிப் போகும் உன் பாவனையாகவா?

முதுகு காட்டி அழும் உன் விசும்பலாகவா?

முதன்முறை சந்திப்பில் விரிந்த உன் விழிகளின் ஒளியாகவா?

இதழ் பிரிக்காமல் கொல்லும் உன் மௌனமாகவேவா?

இன்னமும் கண்திறவாத பூனைக்குட்டி

தத்தித் தத்தி வாசம் பிடித்து

தாய்மடி சேர்வது போல

சொற்களைத் திறவாமலேயே

உன் மனவாசம் உணர்ந்து

உனைச் சேர்ந்தேன்🖤

உன்னோடு அழைத்துச் செல்ல மறுக்கிறாய்

உன் கனவில் வருமென்னை

என்ன செய்வாய்?

இமைகளைத் திறந்த பின்பும்

வீழ்ந்து விடாதிருக்கிறது

என் கனவு

நேர்கோடொன்றே வசப்படுகிறது

அலை பொங்கும் கடலொன்றை

எப்படி வரைய?

நிகழ்வுகள் பலநேரம் நம்மை நகர்த்திச் செல்லுகின்றன.

சில நம்மை நகர்த்திவிட்டுச் செல்கின்றன.

மற்றும் சில புறக்கணித்துப் போகின்றன.

நமக்கானதுக்கும் நமக்கேற்றதுக்குமான

இடைவெளி உணருமுன்

நிகழ்ந்தே விடுகிறது அந்நிகழ்வு.

அன்னப்பறவையென

காற்றை இங்கேயும்

மழையை அங்கேயும்

பிரித்துத் தந்தது வானம்

மழை சுமந்த மேகமென 

விழி நிறைகிறேன்

உனைப் பிரியும் பொழுதுகளில் 🖤

வறண்டு போன நினைவுகளை உயிர்ப்பிக்கும்

அடிமனசின்

ஈரம் உலராத உயிரின் பிசுபிசுப்பு 🖤

வார்த்தைகள் பிடுங்கப்பட்ட

பெண்ணொருத்தியின் மௌனம்

தீயை உமிழ்கிறது 🔥🔥

வாழ்வையும் மரணத்தையும்

மூடிய இரு கரங்களுக்குள் எடுத்துச்செல்கிறேன்.

எந்தக்கரம் திறந்து ஏற்றுக்கொள்ளப்போகிறதோ

இன்றைப் பொழுது?!?!

லேட்டாகும்

என்ற ஒற்றைச் சொல்லில்

அவர்களுக்கு

முடிந்துவிடுவது போல்

அத்தனை எளிதில்லை பெண்ணுக்கு.

"சுண்டல் செய்து வச்சிருக்கேன்

காபி டிகாக்ஷன் தயாரா இருக்கு.

இரவுக்குக்கூட மாவிருக்கு.

முடிஞ்ச உடனே வந்துடுவேன்"

இப்படி 

அடுக்கடுக்காய்

சமாதானங்களை முன்வைத்தாலும்

மச மசன்னு நிக்காம

சீக்கிரம் வந்து சேரும் வழியப்பாரு

என்ற 

எச்சரிக்கையோடுதான்

எங்கள் ஒரு மணிநேரத் தாமதம் கூட.

உன்னைக் கண்டதும்

எனக்குள் பொதிந்திருந்த

உனக்கான சொற்கள் வெளிவருகின்றன

பெருமழைக்குப் பின் 

மண்கீறி

வெளிவரும் தளிர் போல.

பெருமழையொன்று

கடத்திச்செல்லும் வெம்மையைப்போல

உன் நினைவில் கடந்துசெல்கின்றது மனமெங்கும் நிறைந்து வழிந்த

ஆற்றாமை 🖤

மருதாணிச் சொப்பென 

மனம் பூசிக்கொள்ளும்

பால்யத்தின் நினைவுகள் 

ஆழம் பொறுத்து

சிவப்பும் வெளிர் சிவப்புமாய்..

குரல் கேட்டதும்

விழி கசிவது

நியூட்டனின் விதியா?🖤

உன் சாயலில்

ஒரு நதி பார்த்தேன்

ஒரு கடல் பார்த்தேன்

ஒரு மழை பார்த்தேன்

கண்ணாடியில்

என் முகம் பார்த்தேன் 💜

அடர் வனத்தின் 

மண் சுமந்த ஈரம் நானாக

நீயாகிறாய் பசுந்தளிரின் நிறமாய் 💚

எதையும் தீண்டவில்லை

கண்கொண்டு வெளிச்சம் பார்க்கவில்லை

செவிமடல்களைச் சேரவில்லை ஒலிகள் ஏதும்

உட்செல்லவில்லை உணவும் கூட

உயிருக்குள்

ஊடுருவி உறவாடுது 

உன் நினைவுகள் மட்டுமே 🖤

யானை கண்ட விழியற்றவனின் 

உணர்தலாய் வாழ்க்கை

ஒரு கை தலையில்

கரடுமுரடென

காதுகள் தொடுகையில்

கிழிந்து தொங்க

தந்தங்கள் குத்திக் கிழிக்க

வாலொன்று சாட்டையென வீச

துதிக்கையில் சறுக்கி விழுகையில்

கூர்விழிப் பார்வையின் ஒளிமங்கி

பெருத்த வயிற்றின் நிழல் மொத்தத்தில்

காரிருளுக்குள் கரைந்து போனது

நீ

என் விழிகளின் உறக்கத்தோடு

உறக்கத்தின் கனவுகளையும் களவாடிச் சென்றுவிட்டதை

தலையணையிடம் முறையிட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன்🖤

திமிறிக்கொண்டு ஓடும் 

காட்டாற்று வெள்ளமென பெருக்கெடுக்கிறது 

வாழ்வின் மீதான பேரன்பு

எப்போதாவது.

அசராமல் அடித்துப்பெய்து

ஆளை நனைக்கும்

வாசல் மழையின் சுதந்திரம்

ஜன்னல் மழைக்கில்லை🖤

நீர் தேடி நீளும் வேரென

உனைத்தேடி

நீளும் நினைவுகள்

அடைக்கும் தாழில்லை

தடுக்கும் கதவில்லை

தனக்குத் தானே

விலங்கிட்டுக் கொள்ளும் மனது

திமிறிக்கொண்டு ஓடும் 

காட்டாற்று வெள்ளமென பெருக்கெடுக்கிறது 

வாழ்வின் மீதான பேரன்பு

எப்போதாவது.

பூட்டி வைக்கின்றார்

ஔியனெப் பாய்கிறாள்

குரல்வளை நெறிக்கின்றார்

அறைகூவலனெ ஒலிக்கிறாள்

கொன்று புதைக்கின்றார் 

ஆங்கே

கங்கெனத் துளிர்க்கிறாள் 🔥

மஞ்சள் வானம்

வெள்ளை வெயில்

கண்கூசும் வெளிச்சம்.

எல்லாம் சரி... 

எங்கே என் மழை?

மரணம் என்பது மூச்சிழந்து போவது மட்டுமல்ல.

உயிர் நிறையும் பொழுதொன்றில்

உடன்நின்று

உரசிச் சிரிக்குது உன் முகம்🖤

சிறுதுளி கூடக் குறையாது முழுவதுமாய் நிறைக்கிறாய் என்னை 🖤

இதோ இங்கே அலை விளையாடும் கடலினிலே எனக்கோர் பங்குண்டு

நுரைத்துப் பொங்கிச் சீறி

கால் நனைக்கும் அலையினிலே

எனக்கோர் பங்குண்டு

பிரபஞ்சத்தின் புரிந்தறியா ரகசியங்களைப் பொத்தி வைத்திருக்கும்

அதன் ஆழத்தில் 

எனக்கோர் பங்குண்டு

ஆர்ப்பரிக்கும் அலையறியாத

அதன் ஆழ்கடல் பேரமைதியில்

எனக்குப் பெரும்பங்குண்டு.

நடக்க நடக்க உள்ளிழுக்கும்

கடற்கரை மணற்பரப்பில்

எந்தன் பங்கும் புதைந்தே இருக்கிறது.

ஒற்றை மணல்துகள் ஒட்டிக்கொள்ள

தட்டிவிட எத்தனிக்கும் விரல்களறியாது

மானுடப் பரப்பின் ஏதோ ஒர் புள்ளியில்

எந்தன் சக மனிதன் புரியும் செயலின் வினையாய்க் கிளர்ந்தெழும் சகல பாவங்களும் 

எந்தன் வாழ்வோடு ஒட்டாமல் உதறிச்செல்லுதல் எளிதல்ல என்று.

சிறகுவிரித்தல் எளிது

தான்

பறந்துவிடுங்கள் சட்டென்று

அனுமானங்களுக்குள் 

சிக்கிவிடாது

கிளையொன்றில் அமரும்

பறவையிடம் 

காரணங்கள் ஏதுமிருக்கத் தேவையில்லை..

பறத்தலுக்கும்.

வா!

பட்டாம்பூச்சி பார்ப்போம்!!

வா!

பட்டாம்பூச்சி ஆவோம் 🧡

உறைதற்பொருட்டு

கட்டிய கூடு சிறையானால்

சிறுபுள் என் செய்யும்?

இறக்கைகளைக் கொஞ்சம் மடித்து வைக்கிறேன்

பறக்கவே இல்லாமல் 

வெறுமனே விரித்திருப்பதில்

வலிமிகுகிறது

பெயர் தெரியாத அந்தப் பறவையைப் பார்த்தபடி நடக்கிறேன்

என் பெயர் தெரியாத அந்தப் பறவையும்

என்னைப் பார்த்தபடி பறக்கிறது

இயற்கை இருவரையும்

ஒரு நொடி 

ஒரு புள்ளியில் இணைத்து

ஆசீர்வதிக்கிறது

உன் மௌனத்தோடு 

மோதித்தோற்று

சேதாரமாகித் திரும்பும் என் சொற்களில் உறைந்திருக்கிறது

உன் உயிரின் சிறுதுளி 🖤

மனதுக்குள் 

ஆர்ப்பரிக்காது

பேசாமலிரு 

மௌனமே 😷

விடமூறிய வலியொன்று விரல் வழி ஊடுருவ

விக்கித்து நிற்கின்றேன்.

எப்போது நிகழ்ந்ததென அறியாத பொழுதென்றில்

எதற்காகவென்ற அறிதலுமின்றியே

கால்கட்டை விரல் நகக்கண்ணில்

பாய்ந்ததொரு மின்னலாய்

நரம்புகள் வழிகடந்து

நாபிக்கமலமதில் நஞ்சினைப் பாய்ச்சி

நெஞ்சாங்கூட்டில் நெருப்பெனத் தகித்து

தொண்டைக் குழியினில் சொற்களைச் சிதைத்து

விழியிரண்டின் பார்வையைப் பறித்து

நடமாடவிட்டதெனை நடைப்பிணமாய்.

வலி என்பது வலிக்காமல்

விடமென்பது உயிர் பறிக்காமல்

வார்த்தைகளற்ற மௌனமாய்

நெருக்கமற்ற இடைவெளியாய்

உறக்கம் விழுங்கிய இரவுகளாய்

நினைவுகள் தின்று வாழும் நிர்க்கதியில் ஊசலாடும் உயிரொன்று.

யானை கண்ட விழியற்றவனென

வாழ்க்கையை உணர்கிறேன்

ஒரு கை தலையில்

கரடுமுரடென

காதுகள் தொடுகையில்

கிழிந்து தொங்க

தந்தங்கள் குத்திக் கிழிக்க

வாலொன்று சாட்டையென வீச

துதிக்கையில் சறுக்கி விழுகையில்

கூர்விழிப் பார்வைகூட

ஒளிக்கீற்றைத் தரவியலாமல்

பெருத்த வயிற்றின் நிழல் மொத்தத்தில்

காரிருளுக்குள் கரைந்து போனது

கீரை ஆய்வதுபோல்

மனதைக் கிள்ளிப் போடுகிறாய்

தூசுதும்பு அகற்றும் முகமாய்

முறத்தில் புடைக்கப்படும் அரிசியென

அல்லாடுகிறேன்

சல்லடைக் கண்களென 

உன் வார்த்தைகள் துளைத்தெடுக்க

மேற்புறத்தில் மீந்த கசடென

தூக்கியெறிந்துவிட்டுச் செல்லும் 

உன் இயல்பை ரசிக்கவே செய்கிறேன்

ஒரு சமையல் பொழுதுக்குள் நேர்ந்துவிட்ட பிணக்கை

செரித்துத் தானே தீரவேண்டும் 💜