குட்டித்தம்பியின் வீட்டில் மூன்று அறைகள் இருக்கின்றன.

சமையலறை முழுவதும் சாக்லேட்டும் ஐஸ்கிரீமும் நிறைந்திருக்க

கூடமும் தாழ்வாரமும்

குதூகலம் நிறைந்திருக்க

தோட்டமெங்கும் அவன் சிரிப்பூ மலர்ந்திருக்க

நிலாவோடு பேச இருக்கையொன்றும் ஆங்கே.

ஆடிப்பாடிக்களித்த களைப்பில்

படுக்கையறையில் நாய் பூனை கரடி சிறுத்தையோடு ஐவராகிறான்.

பாடப்புத்தகங்களுக்கு இடமில்லாத வீட்டுக்குள்

கூத்தும் கும்மாளமும் பொங்கி வழியுது.

இன்னும் நாலுபேர் வந்தால் என்ன செய்வதென்ற கேள்வியொன்றின் வினையாய்

அட்டைகளை இடமாற்றி

பெரிய வீடொன்றைக் கட்டுகிறான் சடுதியில்.

தொகுப்பு வீட்டின் நெரிசலுக்கு நடுவே

ஏக்கப் பெருமூச்சோடு பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.

பிடியளவு தானியங்களில்

பசியடங்கிப்போகும் கோழிக்குஞ்சென

ஓரிரு வார்த்தைகளில் சமாதானப்பட்டுவிடுகிறது அன்பின் கோபம் 🖤

விலகி விலகி சென்று கொண்டிருக்கிறாய்

தொலைவில் சென்றுவிட்ட போதும்

புள்ளியாய் ஒளிர்கின்றாய் என் பார்வைக்கு

அருகருகே நெடுநேரமாய் நிற்கும்போதும்

அப்போதுதான் பார்த்ததாய் வியந்து சொல்கிறாய்

நேரமாகிவிட்டதாய் சடுதியில் விடைபெற்று

மற்றவர்களோடு மணிக்கணக்கில் அளவளாவுகிறாய்

அலைபேசி அழைப்புகளை ஞாபகமாய்த் தவிர்க்கிறாய்

உன் அழைப்புகள் ஏற்கத் தாமதமெனில்

அடுக்கடுக்காய் காரணம் தேடுகிறாய்

சினம் கொண்ட உன் வார்த்தைகள் புதிதல்ல

முகம் பார்க்க மறுக்கும் உன் விழிகளே புதிது

இதோ அன்று கொண்டாடி நனைந்த பிரியத்தின் மழைத்தூறல் இன்னும் ஓய்ந்துவிடவில்லை.

உன் ஒற்றைத்தும்மலொலி கேட்டு

அருமருந்தொன்று கொதிக்கிறது அடுப்பில்

அருந்திய பின் தொடர் உன் ஆசைப்படி

ஒவ்வொரு நாளும் உள்நுழையும் இருள்

வாழ்வின் இறுதிக்கணங்களை கண்முன்னே காட்சியெனத் தருகிறது

இரவு கவிந்து சாமம் தொடங்கும் பொழுதில்

விழித்திருக்கும் உயிருணரும் தனிமை

மரணமன்றி வேறேது?

உடல் பிரிந்த உயிர் நினைவுகள்தோறும் தாவி

கனவொன்றின் மேல் இளைப்பாறுகையில்

மீண்டு வரும் நினைவலைகள் தருவது சிறகெனில் 

காலையில் உயிர்த்தெழுதலும்

விலங்கெனில் மரணித்தலும்

புலர் காலையில் நியதியாகிறது.

மீண்டும் வாழ்வா மரணமா

என்பதை நிர்ணயிக்க இருள் கவ்வும்

மாலை வரை உயிர்த்திருக்கும் உயிர்

நீ சொல்கிறாய்

நான் உன் சொல்லாகிக்கொண்டு இருக்கிறேன் 🖤

நீ சொல்கிறாய்

நான் உன் சொல்லாகிக்கொண்டு இருக்கிறேன்🖤

நின் வரவை எதிர்நோக்கியிருக்கையில்

நித்திரையெனவே வந்து இமை தழுவுகிறாய்