விலகி விலகி சென்று கொண்டிருக்கிறாய்

தொலைவில் சென்றுவிட்ட போதும்

புள்ளியாய் ஒளிர்கின்றாய் என் பார்வைக்கு

அருகருகே நெடுநேரமாய் நிற்கும்போதும்

அப்போதுதான் பார்த்ததாய் வியந்து சொல்கிறாய்

நேரமாகிவிட்டதாய் சடுதியில் விடைபெற்று

மற்றவர்களோடு மணிக்கணக்கில் அளவளாவுகிறாய்

அலைபேசி அழைப்புகளை ஞாபகமாய்த் தவிர்க்கிறாய்

உன் அழைப்புகள் ஏற்கத் தாமதமெனில்

அடுக்கடுக்காய் காரணம் தேடுகிறாய்

சினம் கொண்ட உன் வார்த்தைகள் புதிதல்ல

முகம் பார்க்க மறுக்கும் உன் விழிகளே புதிது

இதோ அன்று கொண்டாடி நனைந்த பிரியத்தின் மழைத்தூறல் இன்னும் ஓய்ந்துவிடவில்லை.

உன் ஒற்றைத்தும்மலொலி கேட்டு

அருமருந்தொன்று கொதிக்கிறது அடுப்பில்

அருந்திய பின் தொடர் உன் ஆசைப்படி

ஒவ்வொரு நாளும் உள்நுழையும் இருள்

வாழ்வின் இறுதிக்கணங்களை கண்முன்னே காட்சியெனத் தருகிறது

இரவு கவிந்து சாமம் தொடங்கும் பொழுதில்

விழித்திருக்கும் உயிருணரும் தனிமை

மரணமன்றி வேறேது?

உடல் பிரிந்த உயிர் நினைவுகள்தோறும் தாவி

கனவொன்றின் மேல் இளைப்பாறுகையில்

மீண்டு வரும் நினைவலைகள் தருவது சிறகெனில் 

காலையில் உயிர்த்தெழுதலும்

விலங்கெனில் மரணித்தலும்

புலர் காலையில் நியதியாகிறது.

மீண்டும் வாழ்வா மரணமா

என்பதை நிர்ணயிக்க இருள் கவ்வும்

மாலை வரை உயிர்த்திருக்கும் உயிர்

நீ சொல்கிறாய்

நான் உன் சொல்லாகிக்கொண்டு இருக்கிறேன் 🖤

நீ சொல்கிறாய்

நான் உன் சொல்லாகிக்கொண்டு இருக்கிறேன்🖤

நின் வரவை எதிர்நோக்கியிருக்கையில்

நித்திரையெனவே வந்து இமை தழுவுகிறாய்

அமுது சமைக்க எரிக்கும் தீயும்

ஆடை பற்றும் தீயும்

ஒன்றெனக் கொள்ளலாகாது

ஒரு புள்ளியில் நிறுத்திவைத்தாய்..

பார்ப்பவர்க்கு அது புள்ளியாய்த் தெரியலாம்

பெரும்பாறையில் முட்டிக் கொண்டதுபோல் குருதியில் நசநசத்து

தவித்தலையும் என் உயிரின் அழுகையை நீ கேட்டிருக்கக்கூடும்

அதை ஒரு புன்சிரிப்போடு கடந்திருப்பாய் இந்நேரம்