மனதுக்குள் 

ஆர்ப்பரிக்காது

பேசாமலிரு 

மௌனமே 😷

விடமூறிய வலியொன்று விரல் வழி ஊடுருவ

விக்கித்து நிற்கின்றேன்.

எப்போது நிகழ்ந்ததென அறியாத பொழுதென்றில்

எதற்காகவென்ற அறிதலுமின்றியே

கால்கட்டை விரல் நகக்கண்ணில்

பாய்ந்ததொரு மின்னலாய்

நரம்புகள் வழிகடந்து

நாபிக்கமலமதில் நஞ்சினைப் பாய்ச்சி

நெஞ்சாங்கூட்டில் நெருப்பெனத் தகித்து

தொண்டைக் குழியினில் சொற்களைச் சிதைத்து

விழியிரண்டின் பார்வையைப் பறித்து

நடமாடவிட்டதெனை நடைப்பிணமாய்.

வலி என்பது வலிக்காமல்

விடமென்பது உயிர் பறிக்காமல்

வார்த்தைகளற்ற மௌனமாய்

நெருக்கமற்ற இடைவெளியாய்

உறக்கம் விழுங்கிய இரவுகளாய்

நினைவுகள் தின்று வாழும் நிர்க்கதியில் ஊசலாடும் உயிரொன்று.

யானை கண்ட விழியற்றவனென

வாழ்க்கையை உணர்கிறேன்

ஒரு கை தலையில்

கரடுமுரடென

காதுகள் தொடுகையில்

கிழிந்து தொங்க

தந்தங்கள் குத்திக் கிழிக்க

வாலொன்று சாட்டையென வீச

துதிக்கையில் சறுக்கி விழுகையில்

கூர்விழிப் பார்வைகூட

ஒளிக்கீற்றைத் தரவியலாமல்

பெருத்த வயிற்றின் நிழல் மொத்தத்தில்

காரிருளுக்குள் கரைந்து போனது

கீரை ஆய்வதுபோல்

மனதைக் கிள்ளிப் போடுகிறாய்

தூசுதும்பு அகற்றும் முகமாய்

முறத்தில் புடைக்கப்படும் அரிசியென

அல்லாடுகிறேன்

சல்லடைக் கண்களென 

உன் வார்த்தைகள் துளைத்தெடுக்க

மேற்புறத்தில் மீந்த கசடென

தூக்கியெறிந்துவிட்டுச் செல்லும் 

உன் இயல்பை ரசிக்கவே செய்கிறேன்

ஒரு சமையல் பொழுதுக்குள் நேர்ந்துவிட்ட பிணக்கை

செரித்துத் தானே தீரவேண்டும் 💜