ஒவ்வொரு நாளும் உள்நுழையும் இருள்

வாழ்வின் இறுதிக்கணங்களை கண்முன்னே காட்சியெனத் தருகிறது

இரவு கவிந்து சாமம் தொடங்கும் பொழுதில்

விழித்திருக்கும் உயிருணரும் தனிமை

மரணமன்றி வேறேது?

உடல் பிரிந்த உயிர் நினைவுகள்தோறும் தாவி

கனவொன்றின் மேல் இளைப்பாறுகையில்

மீண்டு வரும் நினைவலைகள் தருவது சிறகெனில் 

காலையில் உயிர்த்தெழுதலும்

விலங்கெனில் மரணித்தலும்

புலர் காலையில் நியதியாகிறது.

மீண்டும் வாழ்வா மரணமா

என்பதை நிர்ணயிக்க இருள் கவ்வும்

மாலை வரை உயிர்த்திருக்கும் உயிர்

நீ சொல்கிறாய்

நான் உன் சொல்லாகிக்கொண்டு இருக்கிறேன் 🖤

நீ சொல்கிறாய்

நான் உன் சொல்லாகிக்கொண்டு இருக்கிறேன்🖤

நின் வரவை எதிர்நோக்கியிருக்கையில்

நித்திரையெனவே வந்து இமை தழுவுகிறாய்

அமுது சமைக்க எரிக்கும் தீயும்

ஆடை பற்றும் தீயும்

ஒன்றெனக் கொள்ளலாகாது

ஒரு புள்ளியில் நிறுத்திவைத்தாய்..

பார்ப்பவர்க்கு அது புள்ளியாய்த் தெரியலாம்

பெரும்பாறையில் முட்டிக் கொண்டதுபோல் குருதியில் நசநசத்து

தவித்தலையும் என் உயிரின் அழுகையை நீ கேட்டிருக்கக்கூடும்

அதை ஒரு புன்சிரிப்போடு கடந்திருப்பாய் இந்நேரம்

வார்த்தைகளை வரிசைப்படுத்துகிறேன்

பார்வையின் அனலில்

உருகிச் சிவக்கின்றன

வரிசை கலைந்து

சரிந்து விழுவனவற்றை

மேலொன்றாக அடுக்குகிறேன்

மெய்ப்புள்ளிகளின் கனம் தாளாது

நொறுங்கிச் சிதைகின்றன

வார்த்தைகளைப் பிரித்தெடுத்து

பத்திரப்படுத்தி

வைக்கிறேன்

என்

மௌனத்தின் பெட்டகமது

நிறைந்து வழிகிறது

இதுவரை மொழிந்திராத இவ்வார்த்தைகளின்

கனம் தாங்கி

பொருளுணரும்

உயிரொன்றிடம் சேர்ப்பிக்கும்

காலம் வரை

மௌனத்தை சுமந்து திரிவேன் 🖤