தனதான வீடொன்றில் நுழைகிறாள்.

அவ்வீடு

அவளை

முற்றும் முழுதாக

ஆட்கொள்ளவோ

விழுங்கவோ செய்கிறது

உள்ளே இரு

பத்திரமாய் இரு

கவனமாயிரு

எச்சரிக்கையாய் இரு

எட்டிப்பார்க்காதே

முகம் காட்டாதே

சிரித்து சிலிர்க்காதே

உரத்துப் பேசாதே

கோபம் கொள்ளாதே

குரலுயர்த்தாதே

அடங்கிக்கிட

சுண்டுவிரல் தெரிய உடையணியாதே

இழுத்து மூடு உடலை...

இளமை ததும்பும் பருவப்பெண்ணுக்குச் சொல்லவில்லை இதெல்லாம்...

பால்குடிக்கும் பச்சிளம் பெண்சிசுக்களுக்கே சொல்கிறேன் இன்று.

மூன்று வயதுப் பிஞ்சு,

ஏழு வயதுக் குருத்து,

பதின்வயதுப் பாவையர்,

மூத்தகுடிப் பெண்மணிகள்...

எவரையும் விட்டுவைக்க மனதில்லை உங்கள் காமத்திற்கு...

எனில் தீர்வு ஒன்றையொன்று தான் சகோதரர்களே.

#இனி_பெண்_என்றோரினம்_பிறப்பற்றுப்_போவதுதான்_ஒரு_நூற்றாண்டுக்காவது

நிழலுக்காகத் தன்னைத்

தஞ்சமடையும் மனிதரிடம்

புத்தனின் சாயலைத் தேடுகிறது போதிமரம்

முற்றும் முடிவாய்

உன்னுள் கரைந்து உறைவதன்றி

காதல் என்பது வேறேது ❤️

'நேற்றும் முடியல உடம்புக்கு.

இன்று பரவாயில்ல எப்படியாவது வந்துடறேன்'

என்று பரிதவிக்கும் உன் வார்த்தையிலும்

'வேண்டாம் அலைச்சல், பிறகு பார்க்கலாம்'

என்று மறுத்துரைக்கும் என் வார்த்தையிலும்

உள்ளீடாய் இழையோடுவதன்றி

காதலென்பது வேறேது ❤️

ஒவ்வாத உணவு மிகும்போது 

உன் உணவுத்தட்டைப் பிடுங்கிச்செல்லும்

என் அடாவடியன்றி

காதல் என்பது வேறேது ❤️

தாமதத்திற்குக் கோபிக்காமல்

பசியோடு வந்ததற்குச் சினந்துகொள்ளும் உன் பரிவன்றிக்

காதல் என்பது வேறேது ❤️

பார்த்தால் சரியாகும் என்கிறாய்.

பார்த்துத் தொலைச்சா மட்டும்? என்கிறேன் 

பார்ப்பதற்கும்

பார்த்துத் தொலைவதற்குமிடையிலான

காத்திருத்தலன்றிக்

காதல் என்பது வேறேது ❤️

இலைமறைவில் பூப்போல...

இதயத்துள் ஒளிவு மறைவாய்... 

காதல் 🖤

பசி குடைகிறது

நொடியொன்றைச் சுவைத்துப் பார்க்கிறேன்

நிமிடத்தைத் தின்று தீர்க்கிறேன்

மணிநேரங்கள் உண்டு முடிக்கிறேன்

மாதங்கள்

ஆண்டுகளென

விழுங்கியும்

ஆறாப் பசியடங்க

காலப் பெட்டகத்தைக்

கைக்கொள்ளத் தேடுகின்றேன்

சொல்லொன்று தொக்கி நிற்கிறது எதனோடும் சேராமலே

வேறு வார்த்தைகளோடு இணையவில்லை

எந்த வாய்மொழியோடும் இணக்கமில்லை

ஏதுமற்ற ஒன்றாய் நிற்பதுபோன்ற தொனியில்

எதையோ சொல்லத்துடிக்கிறது

ஒரு அணுக்கமான இதயம் தேடி

அனுசரனையான வாக்கியம்தேடி

பொருள்பொதிந்த இலக்கியம்தேடி

இலக்கண வரம்புகள் மீறாத கவிதையொன்றை நாடி

சொல்லொன்று அலைபாய்கிறது

தன்னியல்பு மாறாது தம்மை

எடுத்தாளுவோர் விரல்தேடி.

"இந்த அடியை மறக்காதே"

என்று பிரிந்த 

விடுமுறைக்காலங்கள் முடிந்துபோயின.

அடியை மறக்கவில்லை.

அடியே!

நீ எங்கே?

என் பால்யத்தின் வண்ணங்கள் நிறைந்திருக்கும் 

இவ்வீதியைக் கடக்கும் கணங்களில்

வண்ணத்துப்பூச்சி ஆகிறேன் 🦋🦋

அமர்ந்து பேசிக் கழித்த 

பெருந்திண்ணைகளைத் தொலைத்த வீடுகள் இன்று

மின்சாரம் போன இரவுகளில் ஆடிய கண்ணாமூச்சியும்

கோடிட்ட எல்லைகளுக்குள் 

கல்லா மண்ணா ஆடி 

கண்டெடுத்த காயங்களும்

வீதிக்கு உயிர் கொடுத்த காலமது

அலைபேசிக்குள் முகம் புதைத்து

பால்யம் தொலைத்த குழந்தைகளும்

கொடூர ஒலியெழுப்பும் வாகனங்களின் போக்குவரத்துமாய்

வேற்று முகம் அணிந்து வெகுநாட்களாகியும்

கடந்து செல்லும் பொழுதுகளில்

பாதங்கள் உணரும் உயிர்ப்பும் சிலிர்ப்பும்

சற்றும் குறையவில்லை

இதோ!

வீதிக்குள் நுழையும் கணம்

படபடத்துச் சிறகடிக்கும்

வண்ணத்துப்பூச்சியொன்று 🦋🦋