அன்னப்பறவையென

காற்றை இங்கேயும்

மழையை அங்கேயும்

பிரித்துத் தந்தது வானம்

மழை சுமந்த மேகமென 

விழி நிறைகிறேன்

உனைப் பிரியும் பொழுதுகளில் 🖤

வறண்டு போன நினைவுகளை உயிர்ப்பிக்கும்

அடிமனசின்

ஈரம் உலராத உயிரின் பிசுபிசுப்பு 🖤

வார்த்தைகள் பிடுங்கப்பட்ட

பெண்ணொருத்தியின் மௌனம்

தீயை உமிழ்கிறது 🔥🔥

வாழ்வையும் மரணத்தையும்

மூடிய இரு கரங்களுக்குள் எடுத்துச்செல்கிறேன்.

எந்தக்கரம் திறந்து ஏற்றுக்கொள்ளப்போகிறதோ

இன்றைப் பொழுது?!?!

லேட்டாகும்

என்ற ஒற்றைச் சொல்லில்

அவர்களுக்கு

முடிந்துவிடுவது போல்

அத்தனை எளிதில்லை பெண்ணுக்கு.

"சுண்டல் செய்து வச்சிருக்கேன்

காபி டிகாக்ஷன் தயாரா இருக்கு.

இரவுக்குக்கூட மாவிருக்கு.

முடிஞ்ச உடனே வந்துடுவேன்"

இப்படி 

அடுக்கடுக்காய்

சமாதானங்களை முன்வைத்தாலும்

மச மசன்னு நிக்காம

சீக்கிரம் வந்து சேரும் வழியப்பாரு

என்ற 

எச்சரிக்கையோடுதான்

எங்கள் ஒரு மணிநேரத் தாமதம் கூட.

உன்னைக் கண்டதும்

எனக்குள் பொதிந்திருந்த

உனக்கான சொற்கள் வெளிவருகின்றன

பெருமழைக்குப் பின் 

மண்கீறி

வெளிவரும் தளிர் போல.

பெருமழையொன்று

கடத்திச்செல்லும் வெம்மையைப்போல

உன் நினைவில் கடந்துசெல்கின்றது மனமெங்கும் நிறைந்து வழிந்த

ஆற்றாமை 🖤

மருதாணிச் சொப்பென 

மனம் பூசிக்கொள்ளும்

பால்யத்தின் நினைவுகள் 

ஆழம் பொறுத்து

சிவப்பும் வெளிர் சிவப்புமாய்..

குரல் கேட்டதும்

விழி கசிவது

நியூட்டனின் விதியா?🖤

உன் சாயலில்

ஒரு நதி பார்த்தேன்

ஒரு கடல் பார்த்தேன்

ஒரு மழை பார்த்தேன்

கண்ணாடியில்

என் முகம் பார்த்தேன் 💜

அடர் வனத்தின் 

மண் சுமந்த ஈரம் நானாக

நீயாகிறாய் பசுந்தளிரின் நிறமாய் 💚

எதையும் தீண்டவில்லை

கண்கொண்டு வெளிச்சம் பார்க்கவில்லை

செவிமடல்களைச் சேரவில்லை ஒலிகள் ஏதும்

உட்செல்லவில்லை உணவும் கூட

உயிருக்குள்

ஊடுருவி உறவாடுது 

உன் நினைவுகள் மட்டுமே 🖤