மேலே

மேலே

என்று 

உச்சிக்கு வந்தவுடன் 

கீழே பார்ப்பது

இயல்பாகிறது

அமைதியாக இருக்கச் சொல்லி பதற்றப்படுது மனசு.

ஏதோ சில தருணங்களில்

ஓயாமல் பேசிக்கொண்டே இருப்பாள்

இரண்டு நாளாக நசநசக்கும் இந்த மழைபோல

காலையில் இருந்து அழைப்புகள் ஏற்கப்படாமல் இருக்கின்றன

அண்மையில் பிறந்த பூனைக்குட்டியென கண் திறவாமல் கிடக்கிறேன்

யாரோ தேடியிருக்கிறார்கள்

யாரோ வருவதற்கு இருக்கிறார்கள்

யாரோ விட்டுச் செல்ல விழைகிறார்கள்

எந்தத் தகவலையும் ஏற்க இயலா மனநிலை

பல்லாங்குழிச் சோழிகளென

தொண்டைக்குழியில் நெருடுகின்றன

வண்ண வண்ண மாத்திரைகள்

திறவாத இமைகளை இன்னும் இறுக மூடிக் கொள்கிறேன்

அன்பின் நிமித்தம் யார் வந்தாலும்

வலி குடையும் என் கால் பாதங்களை

போர்வையால் மூடிவிட்டுச் செல்லுங்கள்

நம் இத்தனை நாள் பழக்கத்திற்கு இந்தச் சகாயம் போதுமெனக்கு

வெடித்துக் கிளம்பும் அழுகையின் கண்ணீரில் 

உன் உயிர்ச்சூடு ♥️

எதுவென்று புரியாமல் தவித்தலையும் நினைவுகளைக் குழைத்துத் தீட்டுகிறேன்

உயிர் பெறுகிறாய் நீ

ஓவியமாய் ♡

கத்தரி வெயிலைக் 

கத்தரித்துத் துண்டு துண்டாக்கி  

விளையாடித் தீர்க்கிறார்கள்

குழந்தைகள் 🌟🌟

ஆளசிந்தையில் யாதொரு தெளிவுமில்லை

ஏதுமற்றவன் பாடுகள் குறித்த அக்கறையில்லை

எல்லாமிருப்பவனிடம் அவனுக்கு சொல்வதற்கேதுமில்லை

அரிதாரம் பூசி

அரியணை ஏறிய நாள்முதலாய்

கஞ்சிக்குத் தவிப்பவனின்

கழனியில் நிற்பவனின்

சாய்க்கடை மலத்திலுழல்பவனின்

மதச்சார்புகள் அற்றவனின்

குரல்களேதும் அவன்காதில் விழவில்லை

நித்தமொரு ஊர்வலம்

உலகம் சுற்றும் வாலிபனாய்

ஒய்யார உடையணிந்து தர்பார்கள் நிகழ்த்துவதோ வாய்ச்சவடாலில்.

மானுட தர்மங்கள் யாவும் மாறி

மாட்டுக்கொரு நீதி

மனிதருக்கொரு நீதி

மனிதரிலும் சிலருக்கோ அநீதியென்றே

மனுதர்ம சாத்திரங்களாயின. 

மனுவும் சாணக்கியனும் நாவில் நடமாட சொற்பொழிவுகளின் தரவுக்கோ புராண ஏடுகள்தானே.

எதையேனும் சொல்லி

எதையெதையோ புளுகி

வரலாற்றின் ஏட்டைத் திரிப்பதற்குக்

#குறிப்புகள்_ஏதும்_தேவையா?

சொல்லுங்கள்.

வெயில் சுமந்தலைந்து

வீடு நுழைகிறேன்

இறக்கி வைக்கும் ஒவ்வொன்றிலும் வெயில் வாசம்.

இப்போது

நுரைத்துப் பொங்கி வழிகிற என்னுலகம்

எப்போது நிறைந்ததெனத் தெரியவில்லை

எல்லோரும் கொஞ்சமாய் 

எடுத்துக்கொண்டதாய் நினைவு

ஏதுமற்றதாய் வறண்டு கிடந்த பொழுதுகளும் உண்டு

எடுத்தவர் 

கொடுத்துச் சென்றனரா

எடுத்ததையே மீண்டும் தந்தனரா

கேள்விகள் குடையும் மனதோடு

உறைந்த நினைவுகளைத் தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்

நுரைத்துப் புளித்து கொப்பளித்து வழிந்து கொண்டிருந்தது என்னுலகம் அப்போதும்.

பிள்ளைகள் பள்ளிக்கும்

அப்பா வேலைக்கும்

சென்றுவிட்ட நாட்களில்

தனித்திருக்கும் அம்மாவோடு

பேசிக்கொண்டிருக்கிறது

முற்றத்து வெயில்

அணிலோடிய மரங்களையும்

களிறாடிய வனங்களையும்

சிதைத்தழித்தோம்.

மனிதர்களே!

சிறகுகள் அணியாதீர்

புட்களின் வானத்தையாவது விட்டுவைப்போம் .

நாம் பேசிக்கொள்ளாத வார்த்தைகள்தான்

இக்கடற்கரை மணலென 🖤