ஆழ்கடலின் பெருமூச்சு

சங்கொன்றினுள் சிறைப்படுதல்போல

என்னுள் நீ 🖤

உனனைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் 

கண்ணீர் கரை கட்டுகிறது

வெடித்தழுது தீர்த்து

எதையும் தூக்கி எறிந்துவிட்டுச் செல்பவள் தான்

உன்னைக் கண்டதும் விழி நிறைவை தடுக்க முடியாதவள் ஆகிறேன்

மேல் இமையின் இடுக்கில் வெம்மை நீர் சேரச் சேர

தாங்கவொண்ணா பாரம் கூடுகிறது

வலி நிறைகிறது விழியெங்கும்

மனதின் படபடப்பு கூடக்கூட

ஒரு கட்டத்தில் வலிதாங்காமல்

இமை வெடித்து விடுமோ என அஞ்சுகிறேன்

யாருமறியாமல் வழியும் நீரைத் துடைப்பதைவிட

அந்த வலி தாங்குதல் பேரிம்சை என்பதறிவாயோ

உன் சுடு சொல்லை விட

பரிவான அரவணைப்பு ஏன் இவ்வளவு வலி தருகிறது?

சில நேரங்களில் 

கண்ணீருக்கும் 

முத்தத்திற்கும் 

வேறுபாடில்லை🖤

இருளைத் தின்று

விழுங்குகிறேன்

தீரவுமில்லை

விடியவுமில்லை.

பெருமழைக் காலத்தில்தான்

எவ்வளவு 

நீர்ப்பெருக்கு

மனசு மீறி வழியாது 

உள்ளுக்குள் அடங்கி விடும்

கண்ணீர் போல

ஒரு மென்னிறகு இத்தனை கனம் கொண்டதா?

மயிற்தோகையின் சிறுமயிர் கீறி

குருதி வழிந்ததுண்டா?

மொழியற்ற பொதுப்பார்வையின் வீரியம் நெஞ்சு துளைத்ததுண்டா

பொருள் பொதிந்த சிறப்பு நோக்கில்

இதயம் சுக்கு நூறாய்ச் சிதையுமா?

பார்வை வீசிய வார்த்தைகள் உயிர் பிளக்குமா?

போய் வா எனக் கையசைத்து விடைதருதலினால்

காலடியில் நிலம் நழுவுமா?

எல்லாம் நேர்ந்த பின்

உலவும் ஒரு உருவு தன்னைப்

பிண்டமென்று கொளல் மட்டும் தானே தீர்வு

ஒவ்வொரு முறையும் 

உன் கையளிக்காமலே

அந்தச் சொற்களை

திரும்பக் 

கொண்டு வந்துவிடுகிறேன்