இன்னமும் முடிவுறாத

இந்த நாளின் இறுதிக்குள்

சந்தித்து விடவேண்டும் உன்னை

முடிவுறாதென

நான் மட்டும் பயணித்துக் கொண்டிருந்த அந்தச் சாலை முடிந்து விட்டது 

உனக்கான கண்ணீரும்

உன்னைப் பற்றிய கவலையும்

கொஞ்சம் மிச்சமிருந்தது

எதிர்பாராமல் வீசிச் சுழன்றடித்த காற்று

ஒரு தலைமுறை காலத்தைப் பின்கடந்து

எனை வீசிச் சென்று விட்டது. புதைந்து போன நினைவுகளுக்குள் இருந்து மீள்வழி ஏதுமில்லை. காற்றின் போக்கில் காலத்தின் செய்தியை கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன்

ஒரு செய்தி

ஏதோ ஒன்றைக் குறைத்து விட்டிருக்கிறது எந்தன் உயிருக்குள்

ஏதோ ஒன்றைத் திணித்து விட்டிருக்கிறது இந்த இதயத்தில்

ஏதுமற்றதாய் விலகியிருந்த உணர்வொன்று

எல்லாமுமாய் ஆக்கிரமிக்கிறதென்னை

கண்ணீர் மொத்தமும் வறண்டு போன பிறகு வந்து சேர்ந்த துக்க செய்திக்கு 

எப்படி அழ?

நீ இல்லை

இனி எப்போதும் இல்லை

உன்னிடம் சொல்லாத

உனக்கான இந்த வார்த்தைகளை வைத்துக்கொண்டு 

என்ன செய்ய?

ஒரு காதல் செத்துப் போவது எப்போது?

பலமுறை வாய்ப்பிருந்தும் சொல்லிவிடாத காதலைச் 

சுமந்து பயணித்து வரும் உயிரின் வலி

எத்தனை காலம் தொடரும்?

கால இடைவெளிகளில் சந்தித்துக் கொண்ட போது

கனக்கும் நெஞ்சோடு புன்னகை பரிமாறி

கடந்து விட்ட சோகம் எப்போது தீரும்?

இணையவே முடியாது என்றாகிப்போனபின்னும்

எந்த நம்பிக்கையில் நெஞ்சில் உறைந்துகிடக்கிறது இன்னும்?

காதலாகிப் போனவன் காலத்தில் கரைந்த பின்னும்

ஏன் இன்னும் உயிர்த்துக்கிடக்கிறது

முளைவிட்டபோதே மரித்துப்போன இந்தக்காதல்?

இறந்த பின்பு

அலைக்கழிப்பு ஏதுமின்றி துயிலிடம் பெறுகிறார்

இடுகாட்டுக்கு அருகில் குடியிருப்பு வாய்த்தவர்

இந்த அறை நிரம்பியிருக்கிறது

நம் மூச்சுக்காற்றும்

முத்தச் சத்தமுமாய்🖤

பிப் 10,2019

எடையற்றுப் போகிறேன்

இறகெனவே 🖤

விடைபெறும் வேளை

ஒரு மலரென கையளித்துச் செல்கிறாய் உன் புன்சிரிப்பை ☺️

மழைத்துளி விழுந்தாலே

சட்டென்று வரும் தும்மலைப் போல 

உன் நினைவும் வந்துவிடுகிறது

ஆனால்

மழையோ

சளியோ

தும்மலோ 

ஒரு கட்டத்தில் நின்றுவிடுவதைப்போலல்ல

உன் நினைவு ❤️